Dotyk, najbardziej pierwotny ze zmysłów, stanowi kompetencję do odbierania, przetwarzania i interpretowania bodźców: kontaktu fizycznego, ucisku, temperatury, ruchu, ciężaru, faktury i innych właściwości obiektów. Za odbieranie bodźców odpowiedzialne są receptory umieszczone w skórze. Skóra stanowi barierę, granicę między światem, wrażeniami dochodzącymi z „zewnątrz” a ciałem. Dotyk jako pierwszy układ zmysłowy rozwija się w życiu płodowym.

Dotyk odgrywa nadrzędną rolę podczas porodu w porównaniu do innych zmysłów, np. wzroku, słuchu czy smaku. U noworodka jest najlepiej rozwinięty, stanowi także niewerbalne narzędzie komunikacji między dzieckiem a rodzicem i otoczeniem. Dziecko po urodzeniu potrzebuje przede wszystkim dotyku, który wycisza, zapewnia poczucie spokoju i bezpieczeństwa, łagodzi napięcie i stres, pozwala odszukać pierś matki czy smoczek.

Wpływ dotyku na stan emocjonalny

Profesor ...

Artykuł dostępny tylko w prenumeracie PREMIUM

Pozostało jeszcze 94% treści