Wprowadzenie

Współczesna terapia surdologopedyczna znacząco odbiega w pedagogicznej filozofii od metodyki stosowanej dwadzieścia lat temu. Wczesna diagnostyka oraz coraz doskonalsze i powszechnie dostępne metody protezowania słuchu przenoszą nasze działania w obszary wczesnej interwencji logopedycznej. A skoro pracujemy z najmłodszymi, nie wolno nam tracić z oczu odniesienia do naturalnej drogi nabywania mowy (Pluta-Wojciechowska 2011). Poczucie naturalności towarzyszy nam coraz częściej w postępowaniu surdologopedycznym. Nie oznacza to jednak, że logopeda staje się niepotrzebny dziecku niesłyszącemu. Nic bardziej mylnego! Nasze świadome postępowanie, stymulowanie i wspieranie rozwoju mowy jest absolutnie niezbędne. Najistotniejszą jego częścią jest wychowanie językowe. W definicji Kazimiery Krakowiak wychowanie językowe to oddziaływanie wychowawcze skierowane na dziecko, „którego celem jest stworzenie mu warunków do rozwoju specyficzn...

Artykuł dostępny tylko w prenumeracie PREMIUM

Pozostało jeszcze 94% treści